باز آی و بر چشمم نشین ای دل ستان نازنین
                    کاشوب و فریاد از زمین بر آسمانم میرود

در رفتن جان از بدن گویند هرنوعی سخن
                من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم میرود

من مانده ام مهجور از او بیچاره و رنجور از او
                   گویی که نیشی دور از او بر استخوانم میرود

گفتم به نیرنگ وفسون پنهان کنم ریش درون
               پنهان نمی ماند که خون بر آستانم میرود......