بهت نمی گم دوسِت دارم،ولی قسم می خورم که دوسِت دارم

بهت نمی گم هرچی که می خوای بهت می دم،چون همه چیزم تویی

نمی خوام خوابتو ببینم، چون توخوش ترازخوابی

اگه یه روزچشمات پرِاشک شد ودنبال یه شونه گشتی که گریه کنی،صِدام کن بهت قول نمی دم که ساکتت کنم ،اما منم پا به پات گریه می کنم

اگر دنبال مجسمه سکوت می گشتی صِدام کن، قول می دم سکوت کنم

اگه دنبال خرابه می گشتی تا نفرتتو توش خالی کنی ، صِدام کن چون قلبم تنهاست

اگه یه روزخواستی بری قول نمیدم جلوتو بگیرم اما باهات میدوم

اگه بیه روز خواستی بمیری قول نمی دم جلوتو بگیرم اما اینو بدون من قبل از تو میمیرم...

باز آی و بر چشمم نشین ای دل ستان نازنین
                    کاشوب و فریاد از زمین بر آسمانم میرود

در رفتن جان از بدن گویند هرنوعی سخن
                من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم میرود

من مانده ام مهجور از او بیچاره و رنجور از او
                   گویی که نیشی دور از او بر استخوانم میرود

گفتم به نیرنگ وفسون پنهان کنم ریش درون
               پنهان نمی ماند که خون بر آستانم میرود...... 

در سراشیبی تقدیر

   نام مرا

      با نام تو تشنه کرده اند

          و رفتنت را

             بر دلم داغ نهاده اند

                دریغ

                   از دریایی که در چشمهایت نشسته است

                       بی آنکه بخواهد

                           آیینه ها را آبی ببیند

                              یادگار ردپای انتظارت آمدنت را دریاب

                                  که تکرار آبی ترین زلال ها

                                      در پیوسته ترین اشتیاق های رسیده ی ابدیت

                                           تو را تداعی می کند

                                               برو به فکر من نباش

                                                   برو به پای من نسوز

                                                       برو به فکر من نباش

                                                           من یه جوری سر میکنم

                                                               زندگی رو با سختیاش........ا

                                                                   با که درددل کنم؟

                                                                       با کسی که پرنده بود برام؟

                                                                          با کسی که اشیانه بود

                                                                             دلم به چه خوش بود

                                                                                 کاشکی  پرنده پر نداشت

                                                                                     از پریدن خبر نداشت

                                                                                         درخت باغ آرزوش

                                                                                            دغدغه تبر نداشت

من میگم بهم نگا کن

                         تومیگی که جون فدا کن

                                                      من میگم چشات قشنگه

                                                                                    تو میگی دنیا دو رنگه
من میگم دلم اسیره

                       تو میگی که خیلی دیره

                                                       من میگم چشماتو وا کن

                                                                                 تومیگی منو رها کن
من میگم فلبمو نشکن

                       تو میگی من میشکنم؟من؟

                                                       من میگم دلم رو بردی

                                                                              تو میگی به من سپردی؟
من میگم دلم شکسته است

                          تومیگی خوب میشه خسته است

                                                         من میگم بمون همیشه

                                                                                     تومیگی ببین نمیشه!
من میگم تنهام میذاری

                         تو میگی طاقت نداری؟

                                                     من میگم تنهایی سخته

                                                                                تو میگی این دست بخته
من میگم خدا به همرات

                          تومیگی چه تلخه حرفات

                                                       من میگم که تا قیامت

                                                                                برو زیبا به سلامت...

من میگم که تا قیامت

                            برو زیبا به سلامت...

مریم حیدر زاده (شاعر نابینا)

لیست متعلقات و ملحقات قلبی که به مزایده گذاشته می شوند :


-سه دستگاه کینه ی شتری که نصف و نیمه تلافی شده اند ... ( نیم بها )
-سرویس N پارچه ی لبخند ملیح با مارک معتبر عشوه ... ( آکبند ِ آکبند )
-یک عدد تنفر متوسط که چهار پایه اش در سه گوشه ی قلب کذایی فرو رفته ...( فروشی نیست )
-یک طشت آبرو که بارها از بام گناهان مختلف افتاده و شباهت عجیبی به آبکش دارد ... ( بُنجُل )
-دو تخته آرامش که هر مرد و نامردی لگد کوبشان کرده ... ( بافته شده به دست هنرمند روزگار )
-چند گلدان خاطرات بد که با خون دل آبیاری شده اند ... ( به اولین پیشنهاد فروخته می شوند )
-چند دست قهقهه که در موارد نادر به تن چهره رفته اند ... ( 100% از اعماق ِ دل )
-یک مشت خاطرات خوب که در جیب جا می شوند ... ( به بالاترین پیشنهاد فروخته می شوند )
-کلکسیونی از توبه های کمیاب ... ( چیزی در حد فسیل یک دایناسور )
-چند تابلو از ایده هایی که در نطفه به ملکوت پیوستند ... ( مخصوص نوابغ و مخترعین )
-یک سرویس مهربانی الماس نشان ... ( فقط با مصاحبه واگذار می شود )
-چند عدد اشتیاق اورجینال ... ( با قابلیت پتانسیل بالا )

و چندین وابستگی دنیوی که جز دور ریختنی ها می باشند!


ختم کلام :

*لطفا جهت شرکت در مزایده تیپ منصفانه بزنید ... ازآوردن اطفال جدا" خود داری کنید ...

قبل از ورود کفشهای فضولی را بکنید!

                                              عشق پیرمرد

پیرمردی صبح زود از خانه اش بیرون آمد پیاده رو در دست تعمیر بود به همین خاطر در خیابان شروع به راه رفتن کرد که ناگهان یک ماشین به او زد مرد به زمین افتاد مردم دورش جمع شدند و او را به بیمارستان رساندند پس از پانسمان زخمها پرستاران به او گفتند که آماده عکس برداری از استخوان ها شود پیرمرد به فکر فرو رفت سپس بلند شد و لنگان لنگان به سمت در رفت و در همان حال گفت که عجله دارد و نیاز به عکس برداری نیست پرستاران سعی در قانع کردن او داشتند ولی موفق نشدند برای همین از او دلیل عجله اش را پرسیدند پیرمرد گفت :زنم در خانه ی سالمندان است من هر صبح به آنجا میروم و صبحانه را با او میخورم نمیخواهم دیر شود پرستاری به او گفت ما به او خبر میدهیم که امروز دیر تر میرسید. پیرمرد جواب داد: متاسفم او بیماری فراموشی داردومتوجه چیزی نخواهد شد و حتی مرا هم نمیشناسد. پرستارها پرسیدند پس چرا هر روز صبح برای صرف صبحانه پیش او میروید در حالیکه او شما را نمیشناسد؟!

پیرمرد با صدای آرام و غمگین گفت :اما من که او را میشناسم

عاشق                           عاشق تر

نبود در تار و پودش           دیدی گفت عاشقه عاشق

@@@@@@@   نبودش  @@@@@@@@@

امشب همه جا حرف  از آسمون و مهتابه  ،  تموم خونه دیدار این خونه

فقط  خوابه ، تو که رفتی هوای  خونه تب داره  ،  داره  از درو دیوارش غم

عشق تو می باره ، دارم می میرم از بس غصه خوردم ،  بیا بر گرد تا ازعشقت

نمردم، همون که فکر نمی کردی نمونده پیشت، دیدی رفت ودل ما رو سوزوندش

حیات خونه دل می گه درخت ها همه خاموشن، به جای کفتر و  گنجشک  کلاغای

سیاه پوشن ،  چراغ  خونه  خوابیده  توی  دنیای خاموشی  ،   دیگه  ساعت رو

طاقچه شده کارش فراموشی  ،  شده کارش فراموشی  ،  دیگه  بارون  نمی

باره  اگر چه  ابر سیاه  ،  تو که  نیستی  توی  این خونه ،   دیگه  آشفته

بازاریست  ،  تموم  گل ها  خشکیدن مثل خار بیابون ها ،  دیگه  از

رنگ  و رو رفته ، کوچه و خیابون ها ،،، من گفتم و یارم گفت

گفتیم و سفر کردیم،از دشت شقایق ها،با عشق گذرکردیم

گفتم اگه من مردم ، چقدر به من وفاداری، عشقو

به فراموشی ،چند روزه تو می سپاری

گفتم که تو می دونی،سرخاک

تو می میرم ، ولی

تا لحظه مردن

نمی گیرم

دل از

 تو